Twee weken later
Hier zijn we dan weer, twee weken na onze preventieve evacuatie uit Bunia. Hoe gaat het nu met ons?
In de eerste week na evacuatie voelden we ons extreem moe. De voorgaande weken van onzekerheid, op de wip zitten van wel/niet vertrekken uit Bunia, en het omgaan met de enorme stroom aan (des)informatie over de situatie had energie uit ons gezogen. We hebben dus eerst uitgerust, gepraat, gebeden en geprobeerd afleiding te zoeken.
Daarna besloten we ons leven in te richten op een situatie van weken of misschien wel langer in Oeganda. We vonden een Airbnb-huis in Kampala, vlak bij waar Bunia-vriendjes van de kinderen verblijven. En sinds vorige week zijn we begonnen met het thuisonderwijs. In de ochtenden de Nederlandse lessen, in de middagen werken Thijmen, Aron en Aimée samen met hun Amerikaanse Bunia-vriendjes aan school, waarna ze nog even lekker samen kunnen spelen. We wisselen het lesgeven af, zoals gewoonlijk. Wie van ons “vrij” is van school kan dan werken aan het begeleiden van lopende projecten in Congo (Corine) of werken aan zijn deeltijd studie Public Health (Mark).
|
|
Op sommige dagen gaat dat best goed en genieten we alle vijf van de soort-van routine, het prachtige uitzicht over stad Kampala vanuit ons huis, supermarkten op elke hoek van de straat in een voor ons luxe stad als Kampala, en de vriendjes om de hoek. Maar er zijn ook dagen dat, dan de een en dan de ander, niet lekker in zijn/haar vel zit. Daar gaan we op verschillende manieren mee om. Mark gaat hardlopen om zijn frustratie kwijt te raken, de kinderen kruipen in de stapel geleende Nederlandse boeken of een computerspel. We hebben allemaal een wat korter lontje.
En allemaal huilen we af en toe, meestal niet om de directe reden maar meer om het gevoel van machteloosheid en ontheemd zijn. We zijn een soort vluchtelingen, met heimwee, gefrustreerd omdat we niet kunnen zijn waar we het liefst zijn, niet kunnen doen wat we het liefst doen, en niet samen zijn met mensen die we liefhebben.
Maar naar omstandigheden gaat het goed met ons. We zijn dankbaar voor de veerkracht die we hebben gekregen om met deze situatie om te gaan. En we beseffen dat we gezegend zijn om deze situatie buiten Bunia te kunnen afwachten. Dat is oneerlijk. Alleen rijke Congolezen kunnen in deze tijd doen wat wij doen. De meeste Congolezen zitten “opgesloten” in Bunia. Hoe is het daar?
|
|
De situatie in Bunia
In de afgelopen weken is er God zij dank niets ernstigs gebeurd in Bunia. De voortdurende komst van meer Oegandese soldaten die via de noord- en de zuidkant van het Albertmeer oversteken naar Congo roept nog steeds vragen op. De Congolese overheid zegt dat hun komst te maken heeft met gemaakte afspraken, maar een geschreven verklaring over wat die afspraken concreet betekenen, ontbreekt nog. Bunia is niet ingenomen door het Oegandese leger, hoewel er nu wel heel veel Oegandese soldaten rondlopen.
In landen als Congo zijn geruchten niet zomaar lege begrippen die worden afgedaan als onwaar. Veel geruchten in Congo hebben een kern van waarheid, en we hebben geleerd deze dan ook vaker serieus te nemen dan we in Nederland zouden doen. We willen jullie als lezer niet met teveel details vermoeien. Maar we willen ook een beetje uitleggen van wat wij weten. Een van de geruchten die nu rondgaat over de situatie in en om Bunia is dat de Congolese overheid samen met de Oegandese overheid een andere gewapende groep wil gaan bestrijden dan ze voorheen deden. Een ander gerucht zegt dat Oeganda zich binnen Congo wil beschermen tegen de opmars van M23 vanuit het zuiden. Ook wordt er gesproken over dat er een stammenoorlog in Bunia en omgeving wordt voorbereid. Sommige berichten suggereren zelfs dat Oeganda een deel van Congo wil innemen, net als Rwanda via M23 doet. Maar wat is waarheid? Een vraag die Pilatus ook aan Jezus stelde (Joh 18: 38).
Feit is dat er meer soldaten in en om Bunia zijn dan eerst, en dat de al aanwezige gewapende groepen de afgelopen weken ‘op scherp’ stonden. Het Oegandese leger heeft tot nu toe nog geen concrete actie ondernomen om duidelijk te laten zien waarvoor ze gekomen zijn.
De meeste mensen in Bunia wachten af. De spanning is wat afgenomen vergeleken met twee weken geleden, winkels zijn open en mensen gaan naar hun werk. Maar de onduidelijkheid van de situatie en de golf aan (des)informatie via onder andere social media en de radio zorgt er tegelijkertijd voor dat veel mensen nog steeds in spanning zitten.
Er zijn grote meetings geweest met leiders van overheid, het Congolese en Oegandese leger, kerkleiders, en leiders van de 21(!) verschillende stammen in de provincie Ituri. Niet alle genodigden wilden deelnemen, wat in sommige opzichten voor meer conflict heeft gezorgd.
Bid voor dialoog, duurzame oplossingen en eenheid tussen de verschillende groepen en leiders.
Bid voor vrede en recht, het voorkomen van escalatie van conflicten. En een einde aan het lijden van de Congolese bevolking.
|
|
Onze keuzes de komende tijd
Afgelopen vrijdag hadden we een gesprek met de kerkleider van de Communauté Emmanuel (lokale kerk waar we voor werken) en de GZB. Daarin werd duidelijk dat de situatie nog te onduidelijk is om onze terugkeer te plannen. Over twee weken zullen we de situatie opnieuw evalueren en kijken of we al iets meer weten.
We gaan ervan uit dat we op het vroegst pas mogelijk begin april zouden kunnen terugkeren naar Bunia. Maar het zou ook kunnen dat deze situatie veel langer gaat duren. We weten het niet, we moeten het loslaten.
Heel erg bedankt voor alle appjes, mailtjes en gebeden de afgelopen weken! We waarderen het heel erg om zoveel blijk van meeleven te ontvangen, ook al hebben we niet altijd persoonlijk terug gereageerd. We blijven met elkaar verbonden, biddend voor Congo. |
|
|
